Σας προσκαλούμε να επισκεφτείτε το Μουσείο Οίνου μας! Ελάτε να σας ξεναγήσουμε στον κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο, στο υπόγειο του οινοποιείου μας, και να ταξιδέψουμε μαζί σε μίαν άλλη, παλαιότερη εποχή, μέσα από τα εκθέματα του Μουσείου μας. Παλιά όργανα κατεργασίας, κάρα, πιθάρια, κελλάρι με παλιές σοδειές (μαζί κι η πρώτη σοδειά του οινοποιείου μας), και πάρα πολλά ακόμα εκθέματα, που φανερώνουν την αγάπη μας προς την παράδοση του τόπου μας, βρίσκονται στην διάθεση οποιουδήποτε θέλει να εξερευνήσει την ιστορία του Αττικού Αμπελώνα μέσα από το Μουσείο μας.
* ΠΡΟΣΟΧΗ: Η επίσκεψη στο Μουσείο γίνεται μόνο κατόπιν συνεννόησης μαζί μας, είτε τηλεφωνικά είτε με κάποιον από τους υπόλοιπους τρόπους επικοινωνίας που παρέχουμε στην ιστοσελίδα μας.
Σας περιμένουμε!
Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για ένα μικρό λαογραφικό μουσείο με αντικείμενα ιστορικής αξίας, πολλά από τα οποία ανήκαν στην οικογένειά του. Παλιές φωτογραφίες, παλιά εργαλεία, άλμπουμ με ιστορικές ετικέτες, ντοκουμέντα που αποκαλύπτουν άγνωστες πτυχές της ιστορίας της ρετσίνας, ακόµη και η παραδοσιακή σούστα του προπάππου, αποτελούν μερικά απὀ τα εκθέματα τα οποία έχει συλλέξει και συντηρήσει ο ίδιος. Όλη η ιστορία του αττικού αμπελώνα βρίσκεται εδώ…
Περιοδικό «grape»,
Θάλεια Καρτάλη και Πηνελόπη Κατσαρού
Κατεβαίνοντας στις δαιδαλώδεις υπόγειες κάβες του, σχεδόν χανόμαστε. Το οινοποιείο, το σπίτι και η αυλή ενώνονται με ένα τεράστιο υπόγειο σύστημα διαδρόμων και στοών, το «πουρλάκι», όπως το αποκαλεί ο Βασίλης, χωρισμένο σε πάμπολλους διαδρόμους και γαλαρίες, κτισμένες θολωτά εσωτερικά με τούβλο μπατικό, στους τοίχους των οποίων βρίσκονται αποθηκευμένα μπουκάλια με εμφιαλωμένο κρασί, με ετικέτες που δηλώνουν χρονιές και ποικιλίες. Σε κάθε γαλαρία υπάρχει κι ένα μικρό μουσείο: τραπεζαρίες και ντουλάπες σκαλιστές, σούστες του λαδιού φτιαγμένες στο εργαστήριο του Λαδά, τακίμια από χάμουρα, τραβηχτά με τις αλυσίδες τους, μυλόπετρες, κουτσούρες, παραμέντες, σταβάρια, ντουγένια, μουτάφια, στροβιλιές σιδερένιες και ξύλινες ακόμα, χάρπες, φουρνόξυλα, ανέμες, μπαλάντζες και πλάστιγγες που ζυγίζουν με βαρίδια που μετράνε οκάδες και δράμια, κάδοι για κατασκευή βουτύρου, αργαλειοί, αδράχτια, πινακωτές, ψυγεία του πάγου και ρόκες με σφοντύλια κι αδράχτια, χαλκώματα αμέτρητα. […]
Στέκουμε άφωνοι μπροστά σε αυτό το εξαιρετικό κι ίσως μοναδικό μουσείο που δημιούργησε η αγάπη και το μεράκι ενός μόνον ανθρώπου, ο οποίος ιδίοις εξόδοις αποφάσισε να περισώσει και να διασώσει το χτες όλων μας, να στεγάσει μια πολύτιμη κληρονομιά και μνήμες γενεών ολόκληρων. […]
Όλη αυτή η αγιότητα της συλλογικής μας μνήμης, σώζεται ευλαβικά στο ιδιωτικό μουσείο του Βασίλη Παναγιώτου, έναν τόπο που αξίζει να βρεθεί κανείς για να δει και να θαυμάσει.[…]
Περιοδικό «Κεραταία Πόλις»,
Κωνσταντίνος Τσοπάνης
Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για ένα μικρό λαογραφικό μουσείο με αντικείμενα ιστορικής αξίας, πολλά από τα οποία ανήκαν στην οικογένειά του. Παλιές φωτογραφίες, παλιά εργαλεία, άλμπουμ με ιστορικές ετικέτες, ντοκουμέντα που αποκαλύπτουν άγνωστες πτυχές της ιστορίας της ρετσίνας, ακόµη και η παραδοσιακή σούστα του προπάππου, αποτελούν μερικά απὀ τα εκθέματα τα οποία έχει συλλέξει και συντηρήσει ο ίδιος. Όλη η ιστορία του αττικού αμπελώνα βρίσκεται εδώ…
Περιοδικό «grape»,
Θάλεια Καρτάλη και Πηνελόπη Κατσαρού
Κατεβαίνοντας στις δαιδαλώδεις υπόγειες κάβες του, σχεδόν χανόμαστε. Το οινοποιείο, το σπίτι και η αυλή ενώνονται με ένα τεράστιο υπόγειο σύστημα διαδρόμων και στοών, το «πουρλάκι», όπως το αποκαλεί ο Βασίλης, χωρισμένο σε πάμπολλους διαδρόμους και γαλαρίες, κτισμένες θολωτά εσωτερικά με τούβλο μπατικό, στους τοίχους των οποίων βρίσκονται αποθηκευμένα μπουκάλια με εμφιαλωμένο κρασί, με ετικέτες που δηλώνουν χρονιές και ποικιλίες. Σε κάθε γαλαρία υπάρχει κι ένα μικρό μουσείο: τραπεζαρίες και ντουλάπες σκαλιστές, σούστες του λαδιού φτιαγμένες στο εργαστήριο του Λαδά, τακίμια από χάμουρα, τραβηχτά με τις αλυσίδες τους, μυλόπετρες, κουτσούρες, παραμέντες, σταβάρια, ντουγένια, μουτάφια, στροβιλιές σιδερένιες και ξύλινες ακόμα, χάρπες, φουρνόξυλα, ανέμες, μπαλάντζες και πλάστιγγες που ζυγίζουν με βαρίδια που μετράνε οκάδες και δράμια, κάδοι για κατασκευή βουτύρου, αργαλειοί, αδράχτια, πινακωτές, ψυγεία του πάγου και ρόκες με σφοντύλια κι αδράχτια, χαλκώματα αμέτρητα. […]
Στέκουμε άφωνοι μπροστά σε αυτό το εξαιρετικό κι ίσως μοναδικό μουσείο που δημιούργησε η αγάπη και το μεράκι ενός μόνον ανθρώπου, ο οποίος ιδίοις εξόδοις αποφάσισε να περισώσει και να διασώσει το χτες όλων μας, να στεγάσει μια πολύτιμη κληρονομιά και μνήμες γενεών ολόκληρων. […]
Όλη αυτή η αγιότητα της συλλογικής μας μνήμης, σώζεται ευλαβικά στο ιδιωτικό μουσείο του Βασίλη Παναγιώτου, έναν τόπο που αξίζει να βρεθεί κανείς για να δει και να θαυμάσει.[…]
Περιοδικό «Κεραταία Πόλις»,
Κωνσταντίνος Τσοπάνης